محققان با آزمایشها و پژوهش ها دریافتند که پروتئین میتواند در افزایش طول عمر انسان موثر باشد برای اطلاعات بیشتر تا پایان مقاله با های فن تک همراه باشید.
پژوهش ها نشان میدهد که محدودیت‌های دریافت کالری توسط مگس‌ها، کرم‌ها و موش‌ها میتواند طول عمر را در شرایط آزمایشگاهی افزایش دهد. اما اینکه آیا چنین محدودیت کالری می تواند همین کار را برای انسان ها انجام دهد یا خیر، هنوز مشخص نیست. اکنون یک مطالعه جدید به رهبری محققان ییل، مزایای سلامتی محدودیت‌های کالری متوسط را در انسان تأیید می‌کند ، و یک پروتئین کلیدی را شناسایی می‌کند که میتواند برای افزایش سلامتی در انسان استفاده شود.
این تحقیق بر اساس نتایج حاصل از کارآزمایی بالینی ارزیابی جامع اثرات بلندمدت کاهش مصرف انرژی (CALERIE)، اولین مطالعه کنترل‌شده در مورد محدودیت کالری در انسان‌های سالم است. برای این کارآزمایی، محققان ابتدا میزان کالری دریافتی اولیه را در بین بیش از 200 شرکت‌کننده در مطالعه تعیین کردند. سپس محققان از سهمی از این شرکت‌کنندگان خواستند که کالری دریافتی خود را تا 14 درصد کاهش دهند در حالی که بقیه طبق معمول به غذا خوردن ادامه دادند و اثرات طولانی مدت محدودیت کالری بر سلامتی را در دو سال آینده مورد تجزیه و تحلیل قرار دادند.
ویشوا دیپ دیکسیت، پروفسور والدمار فون زدتویتز، پروفسور پاتولوژی{ به معنای آسیب شناسی است و به مطالعه و شناسایی اختلالات عملی و تغییرات ساختاری بافت‌ها می‌پردازد }، ایمونوبیولوژی{ به بررسی انواع واکنش ایمنی جانداران در برابر آنتی‌ژن‌های بیگانه و روند ایجاد مصونیت در برابر عوامل بیماری‌زا می‌پردازد.} و طب مقایسه ای ، گفت: هدف کلی از کارآزمایی بالینی این بود که ببینیم آیا محدودیت کالری برای انسان ها به همان اندازه برای حیوانات آزمایشگاهی مفید است یا خیر. . و اگر چنین باشد، به گفته او، محققان می‌خواستند بهتر بفهمند که محدودیت کالری با بدن به‌طور خاص چه می‌کند که منجر به بهبود سلامت می‌شود.
از آنجایی که تحقیقات قبلی نشان داده بود که محدودیت کالری در موش‌ها میتواند عفونت‌ها را افزایش دهد، ویشوا دیپ دیکسیت همچنین می‌خواست تعیین کند محدودیت کالری چگونه ممکن است با التهاب و پاسخ ایمنی مرتبط باشد.
دیکسیت که همچنین مدیر مرکز تحقیقات پیری ییل است، می‌گوید: « التهاب مزمن با درجه پایین در انسان محرک اصلی بسیاری از بیماری‌های مزمن است و همین امر تأثیر منفی بر طول عمر انسان نیز دارد». در اینجا ما می‌پرسیم: محدودیت کالری با سیستم ایمنی و متابولیک چه می‌کند و اگر واقعاً مفید است، چگونه می‌توانیم مسیرهای درون‌زایی را که اثرات آن را در انسان تقلید می‌کنند مهار کنیم؟
دیکسیت و تیمش با تجزیه و تحلیل تیموس، غده‌ای که بالای قلب قرار دارد و سلول‌های T{ لنفوسیت تی از انواع سلول‌های دستگاه ایمنی بدن است.}، نوعی گلبول سفید و بخش اساسی سیستم ایمنی را تولید می‌کند، شروع به تحقیق کردند. تیموس با سرعت بیشتری نسبت به سایر اندام ها پیر می شود. به گفته دیکسیت، زمانی که بزرگسالان سالم به سن 40 سالگی می رسند، 70 درصد تیموس در حال حاضر چرب و غیرعملکردی است. و با افزایش سن، تیموس سلول های T کمتری تولید می کند. دیکسیت می‌گوید: «با افزایش سن، فقدان سلول‌های T جدید را احساس می‌کنیم، زیرا سلول‌هایی که باقی مانده‌اند در مبارزه با پاتوژن‌های جدید عالی نیستند.» این یکی از دلایلی است که افراد مسن در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به بیماری هستند.
برای این مطالعه، تیم تحقیقاتی از تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI) برای تعیین اینکه آیا تفاوت‌های عملکردی بین غدد تیموس{ اندام لنفاوی تخصص یافته در دستگاه ایمنی بدن است. تنها فعالیت شناخته شده آن بالغ کردن لنفوسیت‌های تی است ، که سلول‌های حیاتی و عملکردی دستگاه ایمنی تطبیقی بدن هستند} افرادی که کالری را محدود می‌کنند و کسانی که این کار را انجام نمی‌دهند، وجود دارد یا خیر، استفاده کردند. آنها دریافتند که غدد تیموس در شرکت‌کنندگانی که کالری دریافتی محدودی داشتند، پس از دو سال محدودیت کالری، چربی کمتر و حجم عملکردی بیشتری داشتند، به این معنی که سلول‌های T بیشتری نسبت به شروع مطالعه تولید می‌کردند. اما شرکت‌کنندگانی که کالری‌های خود را محدود نمی‌کردند، تغییری در حجم عملکردی نداشتند.
با چنین تأثیر چشمگیری بر تیموس، دیکسیت و همکارانش انتظار داشتند که تأثیراتی را بر سلول های ایمنی تولید شده تیموس نیز بیابند، تغییراتی که ممکن است زمینه ساز مزایای کلی محدودیت کالری باشد. اما زمانی که ژن‌ها را در آن سلول‌ها توالی‌یابی کردند، متوجه شدند که پس از دو سال محدودیت کالری، تغییری در بیان ژن وجود ندارد.
این مشاهدات محققین را ملزم به بررسی دقیق‌تر می‌کرد، که یافته‌ای شگفت‌انگیز را نشان داد، چراکه به نظر می‌رسد که این عمل واقعاً در ریزمحیط بافتی بوده است نه سلول‌های T خون.!
دیکسیت و تیمش بافت چربی یا چربی بدن شرکت‌کنندگانی را که تحت محدودیت کالری قرار می‌گرفتند در سه مقطع زمانی مورد مطالعه قرار دادند: در ابتدای مطالعه، پس از یک سال و پس از دو سال.
به گفته دیکسیت :چربی بدن بسیار مهم است، زیرا میزبان یک سیستم ایمنی قوی است. وی توضیح داد که انواع مختلفی از سلول های ایمنی در چربی وجود دارد و هنگامی که به طور نابجا فعال می شوند، منبع التهاب می شوند.
دیکسیت گفت: «ما تغییرات قابل توجهی را در بیان ژن بافت چربی پس از یک سال پیدا کردیم که تا سال دوم ادامه داشت. این نشان داد که برخی از ژن‌هایی که در افزایش طول عمر در حیوانات نقش دارند، اما همچنین اهداف منحصربه‌فردی تقلیدکننده محدودیت کالری که ممکن است پاسخ متابولیک و ضد التهابی را در انسان بهبود بخشد، نشان داد.
با درک این موضوع، محققان سپس شروع به بررسی این موضوع کردند که آیا هر یک از ژن هایی که در تجزیه و تحلیل خود شناسایی کرده اند ممکن است برخی از اثرات مفید محدودیت کالری را ایجاد کند یا خیر. آنها ژن PLA2G7 - یا گروه VII A عامل فعال کننده پلاکت استیل هیدرولاز - را که یکی از ژن هایی بود که به دنبال محدودیت کالری به طور قابل توجهی مهار می شود، تطبیق دادند. PLA2G7 {یک پروتئین است که توسط سلول های ایمنی به نام ماکروفاژها تولید می شود.}
این تغییر در بیان ژن PLA2G7 مشاهده شده در شرکت‌کنندگانی که مصرف کالری خود را محدود می‌کردند، نشان داد که پروتئین ممکن است با اثرات محدودیت کالری مرتبط باشد. برای درک بهتر اینکه آیا PLA2G7 باعث ایجاد برخی از اثرات مشاهده شده با محدودیت کالری می شود، محققان همچنین اتفاقاتی را که هنگام کاهش پروتئین در موش ها در یک آزمایش آزمایشگاهی رخ داد، ردیابی کردند.
اولگا اسپادارو، دانشمند پژوهشی سابق در دانشکده پزشکی ییل و نویسنده اصلی این مطالعه، گفت: «ما دریافتیم که کاهش PLA2G7 در موش‌ها مزایایی را به همراه داشت که مشابه آن چیزی است که در مورد محدودیت کالری در انسان دیدیم. به طور خاص، غدد تیموس این موش‌ها برای مدت طولانی‌تری کار می‌کردند، موش‌ها از افزایش وزن ناشی از رژیم غذایی محافظت می‌شدند، و از التهاب مرتبط با افزایش سن محافظت می‌شدند.
محققان گفتند که این اثرات به این دلیل رخ می دهد که PLA2G7 مکانیسم خاصی از التهاب به نام التهاب NLRP3 را هدف قرار می دهد. کاهش PLA2G7 از موش‌های مسن در برابر التهاب محافظت می‌کند.
Dixit گفت: «این یافته‌ها نشان میدهد که PLA2G7 یکی از محرک‌های اثرات محدودیت کالری است. شناسایی این محرک‌ها به ما کمک می‌کند بفهمیم که سیستم متابولیک و سیستم ایمنی چگونه با یکدیگر صحبت می‌کنند، که میتواند ما را به اهداف بالقوه‌ای نشان دهد که می‌توانند عملکرد ایمنی را بهبود بخشند، التهاب را کاهش دهند و به طور بالقوه حتی طول عمر سالم را افزایش دهند.
به عنوان مثال، ممکن است بتوان PLA2G7 را دستکاری کرد و از مزایای محدودیت کالری بدون نیاز به محدود کردن کالری استفاده کرد که می تواند برای برخی افراد مضر باشد.
های فن تک از شما دعوت می کند نظرات خود را در مورد این مقاله به اشتراک بگذارید