دانشمندان دانشگاه کالیفرنیا معتقدند نزدیکترین سیاره فراخورشیدی قابل سکونت 60 سال نوری از زمین فاصله دارد.
طبق گزارش گروه علم و فناوری های فن تک و به نقل از ساینس آلرت؛ اگر بپذیریم که زمین ما یک سیاره معمولی است پس، در سیاره های دیگر نیز احتمال حیات فرازمینی وجود دارد. این نظریه را ابتدا یک ستاره شناس مشهور به نام دکتر فرانک دریک در اولین جلسه SETI مطرح کرد. هدف از ایجاد مرکز SETI در سال 1960، جستجوی هوش فرازمینی اعلام شده بود. دکتر فرانک دریک، در این جلسه از یک معادله ریاضی برای تخمین تعداد سیارات قابل سکونت در کهکشان ما پرده برداری کرد.
یک پارامتر کلیدی در این معادله ne بود، تعداد سیاره‌هایی که در کهکشان ما قادر به پشتیبانی از حیات هستند. "قابل سکونت." در آن زمان، ستاره شناسان هنوز مطمئن نبودند که ستاره های دیگر منظومه ای از سیارات داشته باشند. اما به لطف ماموریت هایی مانند کپلر، ۵۵۲۳ سیاره فراخورشیدی تایید شده است و ۹۸۶۷ سیاره دیگر در انتظار تایید هستند! بر اساس این داده ها، اخترشناسان تخمین های مختلفی برای تعداد سیارات قابل سکونت در کهکشان ما ارائه دادند. طبق یکی از این تخمین ها، حداقل 100 میلیارد سیاره شبیه به زمین وجود دارد! پروفسور پیرو مادو در مطالعه جدید خود یک نظریه ریاضی برای محاسبه تعداد سیارات قابل سکونت در فاصله 326 سال نوری از خورشید ارائه داد.
مادو با فرض اینکه زمین و منظومه شمسی ویژگی های معمولی دارند که بین تمام سیاره های منظومه شمسی مشترک است، محاسبه کرد که در فضا حدود 11000 سیاره فراخورشیدی مانند زمین وجود دارد که به دور ستاره های خود می چرخند. پروفسور مادو استاد نجوم و اخترفیزیک مرکز سانتا کروز در دانشگاه کالیفرنیاست. محور اصلی مطالعه او، بررسی اصل کوپرنیک است که به افتخار ستاره شناس مشهور لهستانی، نیکلاوس کوپرنیک مخترع مدل هلیومرکزی نامگذاری شده است. طبق اصل کوپرنیک یا همان اصل کیهان شناسی زمین و انسان هیچ برتری خاصی در جهان ندارند. سئوالی که در گام اول ذهن او را مشغول کرد این بود که "چگونه عوامل وابسته به زمان نقش مهمی در پیدایش حیات ما داشتند؟" این سئوال شامل تاریخچه ستاره های متولد شده در کهکشان ما، پرشدن فواصل بین ستاره‌ای (ISM) توسط عناصر سنگین، تشکیل سیاره ها و توزیع آب و مولکول‌های آلی بین آنها نیز می شود.
مادو معتقد است دکتر دریک در معادله خود به نقش مهم زمان و سن اشاره ای نکرد. او در این مورد می گوید:"زمین یک سیاره تازه وارد در کهکشان ما بود که حدود 4.5 میلیارد سال پیش همزمان با خورشید شکل گرفت(در آن زمان سن کیهان 23 درصد سن فعلی بود). حدود 500 میلیون سال طول کشید تا زمین از شرایط اولیه پیدایش خود خارج شود. به بیان ساده تر، علائم حیات چند صد میلیون سال پس از پیدایش اولیه آغاز شد. ابتدا، موجودات تک سلولی از طریق فتوسنتز دی اکسید کربن را جذب و گاز اکسیژن را در هوا آزاد کردند. این اتفاق به تدریج ساختار شیمیایی جو زمین را تغییر داد و باعث ایجاد رویداد بزرگ اکسیداسیون در حدود 2.4 میلیارد سال پیش و ظهور نهایی اشکال پیچیده حیات گردید. در اثر یک فرآیند طولانی و پیچیده از تکامل شیمیایی و بیولوژیکی، شرایط مناسب برای زندگی همه گونه های جانوری و گیاهی محیا شد.
با توجه به اهمیت زمان در طول این فرآیند، مادو معتقد است که معادله دریک تنها می تواند بخشی از این داستان را نشان دهد. او برای تخمین اینکه چه زمانی «سیاره‌های معتدل زمینی» (TTPs) و حیات میکروبی در کهکشان شکل گرفته‌اند، یک معادله ریاضی ارائه داد. این معادله می توانست سرعت تغییر ستاره‌ها، فلزات، سیارات غول‌پیکر سنگی و شکل‌گیری حیات را در طول تاریخ توصیف کند. معادله ریاضی مادو بر پایه قانون آمار و احتمال استوار است. این معادله تولد و نحوه تکامل منظومه‌های سیاره‌ای منفرد را نشان نمی دهد، بلکه تعداد سیاره فراخورشیدی TTPها را در فاصله 326 سال نوری از خورشید توصیف می‌کنند.
در نهایت، تجزیه و تحلیل مادو نشان داد که در فاصله 326 سال نوری از خورشید کهکشان راه شیری حدود 10000 سیاره سنگی(TTPها) با علائم حیات وجود دارند. این سیارات سنگی از نظر اندازه و ساختار مشابه زمین هستند. او علاوه بر این متوجه شد که سیاره های TTP نزدیک منظومه شمسی حدود 10 تا 11 میلیارد سال پیش بر اثر یک انفجار مهیب شکل گرفته اند. در نهایت، حدود 5 میلیارد سال بعد به اوج خود رسید و باعث پیدایش منظومه شمسی شد.
یک نتیجه جالبی که می توان از معادله مادو گرفت این است که، بیشتر سیاره های شبیه زمین که در فاصله 100 پارسک از ما قرار دارند از لحاظ سنی قدیمی تر از منظومه شمسی هستند بنابراین، احتمالا ما آخرین مهمانان این منظومه هستیم! این مطالعه می تواند حیات فرا زمینی را هم مورد بررسی قرار دهد.
البته، از آنجایی که این معادله بر قانون احتمال استوار است هیچ تضمینی وجود ندارد که هر سیاره TTP در نزدیکی منظومه شمسی ما بتواند امکان حیات داشته باشد. دانشمندان نمی توانند با اطمینان بگویند که چه شرایطی برای ظهور حیات لازم است. طبق گفته مادو این معادله نیز مانند معادله دریک یک ماهیت آماری دارد. اما با این حال می تواند تاثیر زیادی در اختر زیست شناسی داشته باشد.