خاموشی انتخابی در کودکان یک اختلال رفتاری است که نشانه اصلی آن عدم توانایی کودک در صحبت کردن در فضاها و موقعیت های اجتماعی است.
این در حالی است که این کودکان با نزدیکان خود صحبت میکنند. این کودکان ممکن است در منزل یا جمع های خانوادگی و یا موقعیت هایی که احساس امنیت دارند به راحتی صحبت کنند، اما در موقعیت های دیگر که نیاز به تعامل اجتماعی با افراد دیگر دارند صحبت نکنند .شاید بتوان گفت که این اختلال شکل شدیدتری از اضطراب اجتماعی است اما این تنها دلیل برای ابتلا به این اختلال نمیتواند باشد.
این اختلال معمولا می تواند با خجالتی بودن کودک و یا ترس و اضطراب در کودک اشتباه گرفته شود ، چراکه کودکان معمولا در محیط های اجتماعی و ناآشنا ساکت و بی حرکت می مانند، سرشان را به زیر می اندازند و یا از تماس چشمی و صحبت کردن دوری میکنند و همچنین این اختلال می تواند عملکرد کودک را در مدرسه یا مهد و در ارتباط گرفتن با همسالان خود تحت تاثیر قرار دهد.
نکته ای که باید به آن توجه کرد این است که این کودکان هیچ مشکلی در زبان بیانی و مکالمه ندارند بلکه فقط در حرف زدن به صورت انتخابی عمل می کنند.
خاموشی انتخابی در کودکان معمولا در سنین چهار تا هشت سالگی بروز میکند در واقع این زمانی است که کودک شروع به تعامل با محیط اجتماعی خود می کند. هرچند که نشانه اصلی این اختلال عدم صحبت کردن با دیگران است ولی میتواند همراه با علائم زیر باشد:
کودک با اعضای خانواده خود صحبت میکند اما در حضور دوستان یا خویشاوندان درجه دو صحبت نمیکند.
این اختلال معمولا با اضطراب اجتماعی می تواند همراه باشد که عملکرد کودک را در محیط های اجتماعی مانند مدرسه ،مهد و مهمانی ها تحت تاثیر قرار میدهد.
صحبت نکردن این کودکان به علت مشکل در تکلم و یا مشکلات گفتاری مانند لکنت زبان نمی باشد.
ممکن است در این کودکان نشانه هایی از وسواس ویا پرخاشگری نیز دیده شود.
این کودکان معمولا تماس چشمی کمی برقرار میکنند و به شلوغی محیط حساسیت دارند.
بعضی از این کودکان از زبان بدن و یا وسایل غیر کلامی مانند اشاره کردن، غرزدن ویا نوشتن برای برقراری ارتباط استفاده می کنند.
از جمله عوامل ایجاد کننده این اختلال می توان به داشتن زمینه اضطرابی در کودک و یا والدین، سبک فرزندپروری والدین، ویا ایجاد یک تروما در زندگی کودک اشاره کرد.
درمان این اختلال معمولا طولانی مدت است و نیاز به صبر، حوصله و همکاری والدین دارد و در آخر نکته ای که باید به آن توجه کرد این است که به هیچ عنوان کودک را مجبور و یا حتی تشویق به حرف زدن نکنید زیرا این رفتار می تواند خود یک عامل تداوم بخش و اضطراب زا برای حرف نزدن در کودک باشد. درمان این اختلال ممکن است چند ماه طول بکشد و هرچه کودک در سن پایین تری تحت درمان قرار گیرد، این پروسه می تواند کوتاه تر شود.
شما نیز اگر تجربه داشتن کودک خجالتی را داشته اید ، روش درمانی خود را با های فن تک به اشتراک بگذارید