مطالعات ایزوتوپی نشان می دهد که قابلیت سکونت مریخ به دلیل اندازه کوچک آن محدود شده است
آب برای حیات روی زمین و سایر سیارات ضروری است و دانشمندان شواهد زیادی از وجود آب در تاریخ اولیه مریخ یافته اند. اما مریخ امروز آب مایع ، روی سطح خود ندارد. تحقیقات جدید از دانشگاه واشنگتن در سنت لوئیس یک دلیل اساسی را نشان می دهد: مریخ ممکن است بسیار کوچک باشد تا بتواند مقدار زیادی آب را نگه دارد.
در دهه1980مطالعات سنجش از دور به تجزیه و تحلیل شهاب سنگ های مریخی نشان می دهد که مریخ زمانی در مقایسه با زمین غنی از آب بوده است. فضاپیمای مدارگرد وایکینگ-Viking ناسا که اخیراً از طریق مریخ نوردهای کنجکاوی و پشتکار تصاویری چشمگیری از مناظر مریخی که با دره های رودخانه و کانال های سیل مشخص شده است را نشان داده اند (به زمین ارسال کرده اند). با وجود شواهد ارسالی، هیچ آب مایع روی سطح مریخ باقی نمی ماند.
محققان توضیحات احتمالی زیادی را ارائه کردند، از جمله ضعف میدان مغناطیسی مریخ که می تواند منجر به از دست دادن جو ضخیم شود، دلیل اساسی تری را نشان می دهد که چرا مریخ امروزی بسیار متفاوت از سنگ مرمر آبی یعنی زمین است.
استادیار علوم زمین و سیاره در هنرها و علوم در دانشگاه واشنگتن کون وانگ ، نویسنده ارشد این مطالعه ، گفت:
"سرنوشت مریخ از ابتدا تعیین شد،احتمالاً آستانه ای برای اندازه سیاره های سنگی وجود دارد تا بتوانند آب کافی را برای امکان سکونت ، با جرم بیش از مریخ ، حفظ کنند."
برای مطالعه جدید ، وانگ و همکارانش از ایزوتوپهای پایدار عنصر پتاسیم (k )برای برآورد وجود ، توزیع و فراوانی عناصر فرار در اجسام مختلف سیاره ای استفاده کردند.
پتاسیم یک عنصر متوسط فرار است، اما دانشمندان تصمیم گرفتند از آن به عنوان نوعی ردیاب برای عناصر و ترکیبات فرارتر مانند آب استفاده کنند. این یک روش نسبتاً جدید است که از تلاشهای قبلی، برای استفاده از نسبتهای پتاسیم به توریم (Th)جمع آوری شده با سنجش از دور به تجزیه و تحلیل شیمیایی برای تعیین میزان مواد فرار مریخ که قبلاً داشته است ، فاصله می گیرد. در تحقیقات قبلی، اعضای گروه تحقیق از روش ردیاب پتاسیم برای مطالعه شکل گیری ماه استفاده میکردند.
وانگ وگروهش ترکیب ایزوتوپ پتاسیم 20 شهاب سنگ مریخی را که قبلاً تأیید شده بودند ، اندازه گیری کردند که به عنوان نماینده ترکیب سیلیکات فله سیاره قرمز انتخاب شده بودند.
با استفاده از این رویکرد ، محققان دریافتند که مریخ در طول شکل گیری خود پتاسیم و مواد فرار بیشتری نسبت به زمین از دست داده است ، لازم به ذکر است محققان ارتباط خوبی با اندازه بدن و ترکیب ایزوتوپی پتاسیم پیدا کردند.
به گفته محققان، این یافته ها برای جستجوی حیات در سایر سیارات به غیر از مریخ پیامدهایی دارد.
نزدیک بودن بیش از حد به خورشید (یا برای سیارات فراخورشیدی ، نزدیک بودن بیش از حد به ستاره آنها) می تواند بر میزان مواد فرار که یک جسم سیاره ای می تواند حفظ کند تأثیر بگذارد. این اندازه گیری فاصله از ستاره اغلب در شاخص های "مناطق قابل سکونت" در اطراف ستاره ها در نظر گرفته می شود.
کلاوس مزگر، از مرکز فضایی و زیست پذیری در دانشگاه برن ، سوئیس ، می گوید:
«این مطالعه تأکید می کند که اندازه بسیار محدودی برای سیاره ها وجود دارد که به اندازه کافی آب دارند اما نه به اندازه ای که برای ایجاد یک محیط قابل سکونت باشند.»
اندازه یک سیاره فراخورشیدی یکی از پارامترهایی است که به راحتی می توان تعیین کرد. بر اساس اندازه و جرم ، محققان اکنون می دانند که آیا یک سیاره فراخورشیدی نامزد زندگی است یا خیر ، چراکه عامل تعیین کننده درجه اول برای حفظ فرار اندازه است.
های فن تک از شما دعوت می کند نظرات خود را در مورد این مقاله به اشتراک بگذارید.