رصد خانه شیلی موفق به کشف یک سحابی جدید در کیهان شد.
مرکز رصد خانه جنوبی اروپا که در شیلی واقع شده است به تازگی موفق شد سحابی جدیدی با یک ساختار متفاوت کشف کند. این سحابی فوق العاده زیبا NGC 6164/6165 نام دارد که در قلب خود یک راز مهمی را پنهان کرده است. محققان در طول بررسی های خود متوجه یک پدیده نادری شدند که تا قبل از این در هیچ کدام از سحابی ها دیده نشد. سحابی NGC 6164/6165 حامل جفت ستارگانی بود که هیچ همخوانی با هم نداشتند. یکی از این دو ستاره ها، سن بیشتری نسبت به دیگری داشت. این کشف می تواند اطلاعات بیشتری در مورد نحوه شکل گیری این سحابی به دانشمندان ارائه بدهد.
وجود جفت ستاره در سحابی ها پدیده عجیبی نیست اما، معمولا جفت ستارگانی که تا به حال توسط محققان کشف شدند از لحاظ سن و جرم ساختاری شبیه به هم داشتند. علت اصلی وجود شباهت بین آنها این بود که هر دو ستاره در یک زمان شکل گرفتند. این الگو در سحابی جدید تکرار نشد. سن یکی از جفت ستاره سحابی NGC 6164/6165 که در فاصله 3800 سال نوری از سطح زمین قرار دارد حدود 1.5 میلیون سال بیشتر از دیگری است. مهم تر از آن، ستاره جوان تر برخلاف همراهش خاصیت مغناطیسی دارد.
ابیگیل فراست، محقق ارشد رصد خانه شیلی با انتشار بیانیه ای گفت:"من در حین انجام تحقیقاتم، تحت تاثیر ویژگی های این سحابی قرار گرفتم. سحابی که یک جفته ستاره غول پیکر داشته باشد، کمیاب است. به همین علت ما معتقد بودیم که حتما در این منظومه اتفاق مهمی رخ داده است. نتایج تحقیقات هیجان ما را بیشتر کرد. بررسی ها نشان داد که ستاره جوان تر جرم سنگین تری نسبت به ستاره جوان تر دارد. این ویژگی با منطق جور در نمی آید چون آنها باید در یک زمان شکل گرفته باشند."
پژوهشگران برای حل این معما به سرنخ های جدیدی از ماهیت آن دست پیدا کردند. سحابی 7500 ساله در مقایسه با ستارگان دیگر جوان تر به نظر می رسید. پس NGC 6164/6165 باید سرشار از عناصر مهمی نظیر نیتروژن، کربن و اکسیژن باشد. دانشمندان با شواهدی که بدست آوردند معتقد بودند که یک سری تغیییرات مهم باعث پیدایش چنین سحابی شده است.
هوگس سانا محقق دانشگاه لُوِـن بلژیک در مورد این کشف جدید می گوید:"ما تصور می کنیم در زمان پیدایش اولیه این سحابی فقط سه ستاره وجود داشته است. دو تا از آنها در نقطه ای از مدار به هم نزدیک شدند ولی ستاره سومی، در فاصله دورتری از آنها قرار گرفت. جفت ستاره هایی که به هم نزدیک بودند، با هم ادغام می شوند و یک ستاره بزرگتری به وجود می آورند که خاصیت مغناطیسی دارد. براثر این ادغام، مقداری از مواد به بیرون پرتاب می شود و سحابی NGC 6164/6165 را به وجود می آورد. ستاره‌ی دورتر با ستاره‌ی ادغام شده، جفت ستاره‌ای را که امروز در مرکز سحابی می‌بینیم، به وجود آورد.»
این نظریه می‌تواند به اخترشناسان در مورد نحوه شکل گیری میدان مغناطیسی ستارگان بزرگتر پس از ادغام اطلاعات بیشتری ارائه بدهد. ستارگان بزرگتر با وجود عمر طولانی تری که دارند، برای همیشه خاصیت مغناطیسی ندارند. این اولین باری است که محققان به شواهدی از خواص مغناطیسی پس از مرحله ادغام دست یافتند. نتایج این مطالعه به تازگی در مجله‌ی علمی «Science» منتشر شده است.