فضانوردان پس از پروازهای طولانی مدت فضایی در مغزشان تغییرات اتصال سنجی صورت می گیرد.
در ابتدای این مطلب های فن تک لازم می داند توضیح کوتاهی در ارتباط با مغز دهد، مخ بخش بزرگی از مغز است که قشر مغز را در خود جای می‌دهد و حوض‌های مایع جمع آوری شده در زیر آن بدان معنی است که مغز فضانوردان اساسا در ماموریت‌هایشان در فضای میکرو گرانشی در جمجمه‌شان شناور می‌شود. افرادی که برای مدت طولانی در فضا اقامت دارند، چهره‌هایشان اغلب پف کرده به نظر می‌رسد، چرا که تقریبا گرانشی در آنجا وجود ندارد که مایعات بدن آنها را به پایین بدن‌شان هدایت کند. بنابراین به نظر می رسد جایی که کمبود جاذبه باشد، باعث ایجاد مایع اضافی در جمجمه می‌شود،که ممکن است عامل چیزی باشد که به عنوان سندرم عصبی-عضلانی وابسته به سفر فضایی شناخته می شود.
مطالعه جدیدی که در Frontiers in Neural Circuits منتشر شده است، اولین مطالعه ای است که تغییرات اتصال ساختاری را که پس از پروازهای فضایی طولانی مدت در مغز اتفاق می افتد، تجزیه و تحلیل می کند. این نتایج نشان دهنده تغییرات ریزساختاری قابل توجهی در چندین دستگاه ماده سفید مانند دستگاه حسی حرکتی است. این مطالعه می تواند مبنایی برای تحقیقات آینده در مورد دامنه کامل تغییرات مغز در طول اکتشاف فضایی انسان باشد.
مغز ما می تواند در طول زندگی تغییر کند و از نظر ساختار و عملکرد سازگار شود. همانطور که اکتشاف انسان در فضا به افق های جدیدی می رسد، درک تأثیرات پرواز فضایی بر مغز انسان بسیار مهم است. تحقیقات قبلی نشان داده است که پرواز فضایی پتانسیل تغییر شکل و عملکرد مغز بزرگسالان را دارد.
از طریق یک پروژه مشترک بین آژانس فضایی اروپا (ESA) و Roscosmos، تیمی از محققان بین‌المللی به رهبری دکتر فلوریس ویتس از دانشگاه آنتورپ، بر روی مغز انسان‌هایی را که به فضا سفر می‌کنند، مطالعه می‌کنند.
Wuyts و همکارانش برای اولین بار تغییرات ساختاری مغز را پس از پرواز فضایی در سطح دستگاه‌های ماده سفید عمقی مغز بررسی کردند. (ماده سفید به بخش هایی از مغز اشاره دارد که مسئول ارتباط بین ماده خاکستری و بدن و بین مناطق مختلف ماده خاکستری هستند.) به طور خلاصه، ماده سفید کانال ارتباطی مغز و ماده خاکستری جایی است که پردازش اطلاعات انجام می شود.
برای مطالعه ساختار و عملکرد مغز پس از پرواز فضایی، محققان از تکنیک تصویربرداری مغزی به نام فیبر tractography { فن آوری Diffusion tensor imaging ( DTI ) نوع منحصر به فردی از تصویر برداری است} استفاده کردند. (تراکتوگرافی فیبر نوعی طرح سیم کشی مغز را ارائه می دهد)
. Wuyts توضیح داد: مطالعه ما اولین موردی است که از این روش خاص برای تشخیص تغییرات در ساختار مغز پس از پرواز فضایی استفاده می کند.
Wuyts و تیمش اسکن MRI از 12 فضانورد مرد را قبل و بلافاصله بعد از پروازهای فضایی خود به دست آوردند. آنها همچنین هشت اسکن بعدی را، هفت ماه پس از پرواز فضایی، جمع آوری کردند. فضانوردان همگی در ماموریت های طولانی مدت به طول متوسط 172 روز شرکت داشتند.
محققان شواهدی مبنی بر مفهوم «مغز آموخته شده» پیدا کردند. به عبارت دیگر، سطح نوروپلاستیسیته مغز باید با پروازهای فضایی سازگار شود.
آندری دوروشین ، از دانشگاه درکسل، می گوید: «ما تغییراتی را در اتصالات عصبی بین چندین ناحیه حرکتی مغز پیدا کردیم.» نواحی حرکتی، مراکز مغزی هستند که در آن دستورات برای حرکات آغاز می شود. در شرایط بی وزنی، یک فضانورد باید استراتژی های حرکتی خود را در مقایسه با زمین به شدت تطبیق دهد. مطالعه ما نشان می دهد که مغز آنها به اصطلاح دوباره سیم کشی شده است. اسکن های بعدی نشان داد که پس از هفت ماه پس از بازگشت به زمین، این تغییرات همچنان قابل مشاهده است.از مطالعات قبلی، ما می دانیم که این نواحی حرکتی نشانه هایی از انطباق را پس از پرواز فضایی نشان می دهند. اکنون، اولین نشانه‌ای داریم که نشان می‌دهد در سطح ارتباطات بین آن مناطق نیز منعکس شده است
محققان همچنین توضیحی برای تغییرات آناتومیک مغز مشاهده شده پس از پرواز فضایی پیدا کردند.
Wuyts توضیح داد: «در ابتدا تصور می‌کردیم که تغییراتی را در جسم پینه‌ای که بزرگراه مرکزی اتصال هر دو نیمکره مغز است، شناسایی کرده‌ایم. (جسم پینه ای با بطن های مغز، یک شبکه ارتباطی از محفظه های پر از مایع، که به دلیل پرواز فضایی گسترش می یابد، هم مرز است.) در ادامه این محققان می گوید:« تغییرات ساختاری که ما در ابتدا در جسم پینه ای یافتیم در واقع ناشی از گشاد شدن بطن ها است که باعث ایجاد جابجایی های آناتومیکی بافت عصبی مجاور می شود. جایی که در ابتدا تصور می شد که تغییرات ساختاری واقعی در مغز وجود دارد.»
آینده تحقیقات پروازهای فضایی
این مطالعه نیاز به درک اینکه چگونه پرواز فضایی بر بدن ما تأثیر می گذارد، به ویژه از طریق تحقیقات طولانی مدت بر روی تأثیرات روی مغز انسان، را نشان می دهد. اقدامات متقابل فعلی نشان داد، کم‌تحرکی و بی‌تحرکی بر روی بازوها و پاها و منجر به کمتر شدن حس آنها و کندتر شدن انتقال احساس به مغز می‌شود. از آنجایی که این تحقیق بسیار پیشگام و ابتدایی است، محققان هنوز نمی دانند که کل پازل چگونه به نظر می رسد. هرچندکه این نتایج به درک کلی دانشمندان از آنچه در مغز مسافران فضایی می گذرد کمک می کند.
ظاهرا تحقیقات آینده ممکن است شواهدی را ارائه دهد که اقدامات متقابل برای مغز ضروری است.
اما فراموش نکنیم شیوه زندگی بسیاری از افراد دنیا در حال حاضر با توجه به اپیدمی کرونا بسیار کم‌تحرک است. هرچندکه تاثیر آن به اندازه اقامت در فضا نیست، اما اگر ما تحرک نداشته باشیم و بدن خود را به کار نگیریم آثار مشابهی را تجربه خواهیم کرد.
های فن تک از شما دعوت می کند نظرات خود را در مورد این مقاله به اشتراک بگذارید