جو پلوتو در حال محو شدن است.

ستاره شناسان شواهدی یافتند که نشان می دهد جو پلوتو در حال از بین رفتن است و جو پلوتو در حال تغییر و تحول عجیبی است.

این سیاره کوتوله یخی که بیش از 3 میلیارد مایل (4.8 میلیارد کیلومتر) از زمین دورتر است در کمربند کویپر، هنگام عبور از جلوی یک ستاره در سال 2018 توجه ستاره شناسان را به خود جلب کرد.
با روشنایی پشت پلوتون، تیم محققان توانستند مشاهدات خود را از این سیاره کوتوله و جو آن انجام دهند. با این دیدگاه منحصر به فرد، آنها به یک نتیجه شگفت انگیز رسیدند که در یک مطالعه جدید آن را توصیف کردند.
این تیم با استفاده از تلسکوپ ها در سایت های متعدد در ایالات متحده و مکزیک، پلوتو و جو نازک آن را که عمدتا از نیتروژن ساخته شده است، مانند زمین مشاهده کردند. اتمسفر پلوتو با فشار بخار یخ ها بر روی سطح سیاره کوتوله پشتیبانی می شود. بر اساس بیانیه موسسه تحقیقات جنوب غربی SwRI، موسسه اصلی اعضای متعدد تیم تحقیق، اگر یخ روی پلوتو گرم شود، می تواند چگالی جو خود را به طرز چشمگیری تغییر دهد.
حدود 25 سال است که پلوتون از خورشید دورتر و دورتر می شود، بنابراین دمای سطح آن رو به کاهش است. و با این مشاهدات اخیر، محققان شواهدی یافتند که نشان می دهد جو پلوتون در واقع در حال سرد شدن مجدد بر روی سطح خود است زیرا سیاره کوتوله سردتر و سردتر می شود. پلوتو آنقدر از خورشید فاصله دارد که با گذشت زمان، قبل از نزدیک شدن به خورشید در مناطق دیگر مدار عظیم خود، به طور واضح دورتر (و سردتر) می شود.
به لطف پدیده ای که به اینرسی حرارتی معروف است، فشار سطح چگالی و چگالی اتمسفر پلوتون تا سال 2018 افزایش یافته است. در اصل، پلوتو از زمانی که به خورشید نزدیک تر بود، گرمای باقی مانده داشت. با این حال، اینرسی شروع به از بین رفتن می کند و با سردتر شدن پلوتون، بیشتر و بیشتر جو آن بر روی سطح خود یخ می زند و "ناپدید می شود".
لسلی یانگ، دانشمند دانشمند SwRI (مؤسسه‌ی پژوهشی جنوب غرب) که برهمکنش بین اجسام یخی منظومه شمسی و سطوح و اتمسفر آنها را مطالعه می کند، می گوید: «قیاس این روش گرم کردن خورشید در ساحل است.»
"نور خورشید در ظهر خیلی شدیدتر است، اما ماسه بعد از ظهر به جذب گرما ادامه می دهد، بنابراین در اواخر بعدازظهر گرم ترین زمان است. ادامه تداوم جو پلوتو نشان می دهد که مخازن یخ نیتروژن در سطح پلوتون حفظ شده است. یانگ میگوید: داده های جدید نشان می دهد که آنها شروع به سرد شدن می کنند.

بنابراین چگونه آنها فقط با مشاهده حرکت پلوتو در مقابل یک ستاره متوجه این موضوع شده اند؟
محققان در حال محو شدن ستاره هنگام حرکت پلوتو در جلوی آن بودند و پس از گذشتن این سیاره کوتوله دوباره به چشم می آمدند. بر اساس این بیانیه، آنها با استفاده از میزان ورود و خروج ستاره، دورانی که حدود 2 دقیقه به طول انجامید، توانستند چگالی جو سیاره کوتوله را تعیین کنند.
این روش بر آنچه "غیبت" نامیده می شود، اتکا می کند، رویدادی که زمانی اتفاق می افتد که یک جسم کیهانی توسط دیگری که از مقابل آن عبور می کند پنهان می شود. الیوت یانگ، مدیر ارشد برنامه SwRI در این بیانیه گفت: مطالعه غیبت یک تکنیک بسیار قدیمی در دنیای نجوم است و محققان از آن برای مطالعه جو پلوتو از سال 1988 استفاده کرده اند.
به گفته‌ی یانگ:
کاوشگر نیوهرایزنر در سال ۲۰۱۵ به داده‌های ارزشمندی در رابطه با چگالی پلوتو دست پیدا کرد. بر اساس این داده‌ها، جو پلوتو در هر دهه دو برابر می‌شود؛ اما رصدهای سال ۲۰۱۸ نشان می‌دهند این روند از سال ۲۰۱۵ ادامه پیدا نکرده است.
پژوهشگرها بر اساس عبور پلوتو از مقابل یک ستاره متوجه درخششی مرکزی در میانه‌ی مسیر سایه‌ی پلوتو شدند. این درخشش که بر اثر شکست نور از جو پلوتو به وجود آمده بود، منحنی نوری که معمولا در طول نهفتگی رخ می‌دهد، تغییر داده بود. این منحنی از حالت U-شکل به حالت W-شکل درآمده بود
یانگ گفت: "فلاش یا درخشش مرکزی که در سال 2018 مشاهده شد، بسیار قوی ترین بود که تا به حال در زمان غیبت پلوتون دیده است."
یانگ نتایج این مطالعه را در 4 اکتبر (12 مهر) در پنجاه و سومین گردهمایی سالانه بخش انجمن نجوم آمریکا برای علوم سیاره ای مورد بحث قرار داد.

های فن تک از شما دعوت می کند نظرات خود را در مورد این مقاله به اشتراک بگذارید.