ترفندهای ژنتیکی که انسان را منحصر به فرد می کنند، ممکن است در ژنومها قرار داشته باشد که با DNA به ارث رسیده از اجداد و پسر عموهای منقرض شده ما پراکنده باشد.
محققان در Science Advances گزارش دادند که فقط 1.5 تا 7 درصد از کل دستورالعمل ژنتیکی انسانی، یا ژنوم ، حاوی DNA منحصر به فرد انسان است.
DNA انسان که در سراسر ژنوم پراکنده شده است، حاوی ژنهایی است که در رشد و عملکرد مغز نقش دارند، و بر این اساس است که تکامل مغز در ایجاد انسانها امری مهم به شمار می آید. اما محققان هنوز دقیقاً نمی دانند که ژن ها چه می کنند و اینکه چگونه تغییرات خاص انسانی در DNA نزدیک آن ژن‌ها ممکن است بر تکامل مغز اثر گذاشته باشد.
امیلیا هوئرتا-سانچز، متخصص ژنتیک جمعیت در دانشگاه براون در پراویدنس آمریکا. ، که در این مطالعه نقش نداشت ، می گوید: "نمی‌دانم آیا هرگز می‌توانیم بگوییم چه چیزی ما را به‌طور خاص انسان میکند. نمی‌دانیم آیا این باعث می‌شود ما به روش خاصی فکر کنیم یا رفتارهای خاصی داشته باشیم. علاوه بر این، ممکن است شیوه‌ی تفکر نئاندرتال‌ها و دنیسوان‌ها که هر دو از خویشاوندان منقرض‌شده‌ی انسان هستند نیز شبیه انسانها بوده باشد."
نتایج به این معنی نیست که افراد به‌صورت جداگانه بیشتر شبیه نئاندرتال‌ها یا دنیسوان‌ها یا ترکیبی از انسانیان باستانی دیگر هستند.. محققان دریافتند كه به طور متوسط ، مردم در صحرای آفریقا 0.096 تا 0.46 درصد DNA خود را از هم آمیختگی باستان بین اجداد انسانی و نئاندرتال به ارث می برند (. غیر آفریقایی ها DNA بیشتری را از نئاندرتال ها به ارث برده اند: حدود 0.73 تا 1.3 درصد. و برخی از افراد کسری از DNA خود را نیز از دنیسوان ها به ارث برده اند.
محققان دانشگاه کالیفرنیا، سانتا کروز، با استفاده از یک روش محاسباتی جدید، هر لکه DNA را در ژنوم 279 نفر بررسی کردند. این تیم نتایج حاصل از آن ژنوم های منفرد را به صورت تصویری جمعی از ژنوم انسان جمع آوری کرد. برای هر نقطه، تیم تعیین کرد که آیا DNA از انسان‌تبار دنیسوا یا نئاندرتال‌ها می‌آید یا از جد مشترک انسانها و خویشاوندانی که مدت‌ها پیش منقرض شده‌اند، به ارث رسیده است.
کلی هریس، متخصص ژنتیک جمعیت در دانشگاه واشنگتن می گوید:" هر فرد ممکن است تقریبا یک درصد DNA نئاندرتالی حمل کند؛ اما اگر چند صد فرد را بررسی کنید، عمدتاً آن قطعه از DNA نئاندرتالی خود را در مکان مشابهی به ارث نبرده‌اند؛ بنابراین اگر تمام مناطقی که هر کسی قطعه‌ای از DNA نئاندرتالی دارد، در کنار هم بگذارید، بیشتر ژنوم را پوشش می‌دهد."
در این مورد، محققان کشف کردند، که حدود ۵۰ درصد از ژنوم تجمعی شامل مناطقی می‌شود که در آن یک یا تعداد بیشتری از افراد، DNA از نئاندرتال‌ها یا دنیسوان‌ها به ارث برده‌اند. بخش اعظم بقیه‌ی ژنوم آن‌ها از آخرین جد مشترک بین انسانها و خویشاوندان منقرض‌شده‌ی آن‌ها آمده است. پژوهشگران پس از کنار گذاشتن DNA مربوط به اجداد باستانی، به دنبال مناطقی گشتند که در آن همه‌ی افراد دارای تغییرات خاص انسانی در DNA بودند که در گونه‌های دیگر وجود نداشت و به این ترتیب، برآورد DNA مختص انسان به حدود ۱٫۵ تا ۷ درصد ژنوم رسید.
ناتان شفر، نویسنده‌ی دیگر مقاله و متخصص زیست‌شناسی محاسباتی از دانشگاه کالیفرنیا در سانفرانسیسكو، می‌گوید:"این یافته تأكید می كند كه میزان هم آمیختگی با سایر گونه های انسان ساز بر ژنوم انسان تأثیر دارد." محققان یافته‌های پیشین گروه‌های دیگر را مبنی بر این موضوع تأیید کردند که انسانها با نئاندرتال‌ها و دنیسوان‌ها تلاقی پیدا کرده‌اند. اما انسانیان ناشناخته منقرض‌شده دیگری نیز با آن‌ها تلاقی پیدا کرده‌اند. مشخص نیست آیا آن اجداد اسرارآمیز گروه‌هایی هستند که شامل مرد اژدهایی یا نشر رمله هومو می‌شوند که ممکن است نسبت به نئاندرتال‌ها به انسانها نزدیک‌تر باشند. شفر و همکارانش دریافتند که احتمالا بین گروه‌های مختلف انسانها و انسانیان بارها اختلاط ژنتیکی پیش آمده است.
محققان دریافتند، تغییراتی که DNA منحصر به فرد انسان را متمایز می کند، در طی چند انفجار تکاملی، احتمالاً حدود 600000 سال پیش و دوباره حدود 200،000 سال پیش ایجاد شده است. حدود 600000 سال پیش مربوط به زمانی است که بشر و انسانهای نئاندرتال در حال تشکیل دادن شاخه‌های مخصوص به خود از درخت خانوادگی انسانیان بودند.
جیمز سیکلا، دانشمند علم ژنوم در پردیس پزشکی آنشوتز دانشگاه کلرادو که در مطالعه مشارکتی نداشت، می‌گوید در برآورد مقدار DNA خاص انسان، مکان‌هایی در آن انسانها از طریق مضاعف شدن یا روش‌های دیگر DNA را به دست آورده یا آن را از دست داده‌اند، در نظر گرفته نمی‌شود. چنین DNA اضافه‌شده یا ازدست‌رفته‌ای ممکن است به انسانها اجازه داده باشد تا صفات جدیدی به دست آورند.
DNA باستان معمولاً به قطعات ریز تجزیه می شود و محققان فقط بخش‌هایی از ژنوم انسانیان منقرض‌شده را در کنار هم قرار داده‌اند. ژنوم‌های قطعه‌قطعه شده تشخیص این مسئله را دشوار می‌سازد که در کدام منطقه از ژنوم ممکن است قطعات بزرگی از DNA از دست رفته یا اضافه شده باشد. به همین دلیل، پژوهشگران فقط تغییرات کوچک در DNA را بررسی کردند که شامل یک یا دو باز DNA بود.
به گفته هریس: با رمزگشایی بیشتر ژنوم ها از نئاندرتال ها ، دنیسوان ها و سایر انسان های منقرض شده، محققان ممکن است کشف کنند که برخی از آنچه اکنون به نظر می رسد DNA منحصر به فرد انسان است نیز توسط آن اقوام منقرض شده نیز وجود داشته است.
های فن تک از شما دعوت میکند جهت بحث در مورد این مقاله ، دیدگاه خود را به اشتراک بگذارید